Bij aanvang van Bake Off had ik nooit gedacht om ook nog voor aflevering zes een verslag te mogen maken. Vorige week heeft mijn lekkere en mooie spiegeltaart mij gered. Ik hoor het in mijn omgeving. Er moet gefocust worden van in het begin.
Ik kijk er niet echt naar uit. Zeker niet naar het spektakelstuk. Een Europees monument in koekjes. Koekjes bakken is niet moeilijk. Maar welk gebouw? En hoe doe je dat? Dus met meer dan een bang hart aan deze aflevering begonnen.
Eerste opdracht: een English Pie. Dat had ik nog nooit gemaakt. Ik wist wel uit mijn lessen Engels van vroeger dat dit bestond uit een deeg met een hartige vulling. Ik koos voor een vulling van vol-au-vent. Op internet (lang leve ‘www’) opgezocht hoe je een “hot water crust” deeg maakt. Ik gaf er natuurlijk een eigen twist aan door er ook wat Cheddar kaas in te verwerken. Omdat het deeg best warm wordt verwerkt heb ik, in tegenstelling tot mijn medekandidaten, eerst de vulling gemaakt want als je het deeg koud gaat uitrollen heb je veel kans dat het gaat scheuren. Ik heb het geheel laten bakken tot de korst goud geel van kleur was. Bij de jurering was ik eerst aan de beurt. Met een bang hart stond ik te wachten. Kon ik de jury gunstig stemmen? Het oordeel van Regula zou belangrijk zijn. Als het over de traditionele Engelse keuken gaat is zij toch wel een autoriteit. Ik was dus meer dan dolgelukkig toen ik goede commentaren kreeg. Goed begonnen, maar is dit ook half gewonnen?
De technische proef bleek een appelstrudel te zijn. Nog nooit gemaakt, dus dit wordt een beetje improviseren en terugvallen op mijn ervaring. De kunst is om het deeg zo dun mogelijk uit te rollen zonder dat het gaat scheuren. Om het goed elastisch te maken moet het dus goed gekneed worden en dan steeds verder en dunner uitrollen. Je doet dit best in verschillende stappen. Om het deeg straks goed te kunnen oprollen heb ik het dan op een handdoek gelegd. Voor de vulling had ik de appelstukjes wat voorgebakken. Iets wat volgens de jury niet echt nodig was. Alle ingrediënten mooi verspreidt op het deeg en dan met de hulp van de handdoek strak opgerold. De baktijd was een beetje gokken.
Bij de jurering hoorde ik het al komen. Goed gedaan, mooie rol, lekkere smaak, goed gebakken. Ik was dan ook niet verwonderd dat mijn strudel als de beste werd uitgeroepen. Dat was dus al voor de derde keer dat ik de technische proef kon winnen!
Dag twee met het spektakelstuk. Ik had het in mijn hoofd gehaald om een Meteora klooster na te bouwen (een idee samen met dochter Sandra). Echtgenote Leen verklaarde me gek. En om eerlijk te zijn, achteraf zag ik het ook niet goed zitten. Sandra had als voorbereiding mij geholpen om eerst een maquette te maken thuis in karton. Het zag er mooi uit.
Een gebouw maken in koekjes is heel wat anders dan in karton zo bleek al snel. De jury had me nog gewaarschuwd. Kleef het niet aan mekaar met suikerpasta, maar met karamel. Ik wou niet luisteren en heb de gevolgen moeten dragen. Door het vocht in de suikerpasta werden mijn koekjes te slap. En ramp boven ramp, bleek dat mijn bodemplaat te broos was en dus brak. Ik moest mijn bouwwerk, of wat ervan over bleef, presenteren op mijn bakplaat. En dat kon de jury niet waarderen. Ze hadden toch nog de moed om van mijn koekjes te proeven. En die bleken dan wel heel lekker te zijn. Ik had een enorm risico genomen en het draaide dan nog slecht uit ook. Nu ja, de jury wou spektakel, en spektakel was er dus wel. Maar wel een beetje in de verkeerde richting.
Met meer dan een bang hart wachtte ik de eindjurering af. Hoe zwaar weegt het spektakelstuk door?
Sorry, Annemie, maar ik was dus blij dat ik jouw naam hoorde en niet de mijne. En proficiat aan onze Alexander. Soms chaotisch, maar immer goedlachs.
Oei, nu zijn we nog met vier. Op naar de halve finale waar nog eentje naar huis zal gaan vooraleer de finale aanvangt.
Het wordt nu toch wel echt spannend! Nog zeven keer slapen en we weten meer.
Jullie ook kijken?
Hans