De Patisserieweek.
Deze week stonden er eclairs en spiegeltaart op het programma. Dit zou mijn ondergang worden. Eclairs zijn niet mijn ding. Een spiegeltaart had ik nog nooit gemaakt. Ik begon dus met weinig moed aan de opdrachten.
Mijn eclairs lukten nu wel. Tamelijk goed gevormd en toch wel wat gelijk van grootte. Normaal is een goede planning en organisatie mijn sterk punt. Nu wilde het niet echt vlotten. Mijn timing klopte niet, mijn keukenblad was precies te klein, overal rommel. Mijn pudding was ook niet echt glad.
Mijn vullingen waren onvoldoende afgekoeld waardoor de chocoladeplaatjes gingen smelten. De eclairs zelf werden ook slapjes door de warme pudding. Ze zagen er niet echt uit. Ik voelde het al. Dit wordt een slechte dag.
Als technische proef kwam er een Javanais uit de bus. Niet zo heel moeilijk. Thuis gebruik ik een rechthoekig kader om het gebak in te vormen. Nu moesten we het zonder doen. Hij moest voldoen aan strikte afmetingen en de laagjes moesten gelijk zijn. Mijn gebak was iets te klein, maar wel mooi gelijk gesneden. De ganache was dan weer een ramp. Te weinig room gebruikt om hem aan te maken. Het kan niet altijd bingo zijn, natuurlijk. Ik begon wel te vrezen voor een reis huiswaarts.
Op dag twee was er dan de spiegeltaart. Ik ben er heel relaxed aan begonnen. Een laagje amandelbiscuit, een laag vanillemousse, een laagje biscuit en dan een laag aardbeienmousse. Ten slotte overgoten met een rood wit gevlekte spiegel.
Op zich een vrij simpel gegeven. Eenvoudige smaken, al zeg ik het zelf. Om de spiegel goed te laten hechten moet de taart goed bevroren zijn. Het was dus een beetje psychologische oorlogsvoering onder de kandidaten. Wie begint eerst?
Ik had een vierkante taart gemaakt. De twee kleuren in de spiegel waren perfect door mekaar gevloeid. Het zag er uit als een blok roze marmer. De afwerking had ik ook strak gehouden.
Bij de presentatie was de jury vol lof. Originele vorm, mooie spiegel. Bij het proeven bleef het héél lang stil. Dan de bevrijding. Eenvoudige smaken, maar lekker! Toen ik terug aan mijn keukenblok kwam stond iedereen van de productie te drummen om toch maar te kunnen proeven van mijn lekkere taart.
Goed, als ik naar huis moet dan lag het wel aan de 1e dag.
Uiteindelijk was onze Boris diegene die huiswaarts keert, ondanks zijn bijna winst bij de Javanais. Ons groepje wordt steeds kleiner. Nog amper vijf bakkers. Onze tent begint toch stilaan leeg te lopen.
De weekwinst ging deze keer naar de oudste van de bende, ons Moeke Anne Mie.
Op naar volgende week.
Jij kijkt toch ook?
Hans