Valerie en Alex, twee te duchten “tegenstanders”. Niemand van ons drie mag zich in deze aflevering ook maar één misstap permitteren.
De opdrachten zijn ook niet simpel. Maak drie verschillende petit fours, waarvan eentje met zelfgemaakte marsepein. De technische proef is dan een Scharzwald Kirschertoarte. En als klap op de vuurpijl, een bruidstaart in minstens drie etages.
Ik wou vandaag vooral tonen dat ik mijn plaats in de finale waard was. Meedoen voor de overwinning? Geen grijs haar op mijn hoofd die er aan dacht.
Opdracht één : drie verschillende petit fours. Om de nodige inspiratie en tips op te doen ben ik op bezoek geweest bij Sam van Bakkerij Bossu in Nazareth. We kwamen uit op een macarons met een mousse van witte chocolade, een mini daquise en een marsepeinsnoepje.
De macarons lukten aardig. Ook de vulling was eigenlijk op één twee drie klaar. Ze kon dus snel de koeling in om toch wat op te stijven. Om zeker te zijn dat op de tijd die we hadden de vulling zou zijn opgesteven had ik toch wat extra chocolade toegevoegd. Ook omdat we ervoor wel eens problemen hadden met de koeling. Vandaag was onze koelkast echter goed in vorm. Resultaat was dat mijn vulling te hard was geworden en ik ze dus niet meer kon spuiten. Noodscenario dan maar met een dot slagroom op de macaron. Mijn eerste gebakje viel dan ook niet echt in de smaak. De Daquise was goed gelukt. Maar ook hier toch een kleine misstap. Om zeker te zijn dat de chocolademousse perfect zou opstijven had ik een weinig gelatine toegevoegd. Herman tikte me hiervoor natuurlijk onmiddellijk op de vingers.
Mijn, in mijn ogen eenvoudig, marsepeinsnoepje oogstte dan wel succes. Het geheel had beter gekund. Ik dacht eentje niet goed, eentje degelijk en eentje héél goed. Ik had het gevoel dat het ook bij Valerie en Alex iets in die zin was.
De technische opdracht leek eerder simpel. Natuurlijk voor de finale was het recept echt beperkt. Een Duist gebak, dus dacht ik van de nodige slagroom te voorzien. Mijn biscuit zelf had wat luchtiger mogen zijn vond ik. De samenstelling was echter toch een beetje een vraagteken. Ik gokte op een laag biscuit, slagroom, biscuit, gebonden krieken, biscuit en dan afwerken met slagroom en chocoladeschilfers.
Volgens Herman bijna goed gegokt. Blijkbaar moet iedere tussenlaag slagroom en krieken bevatten. En ik was ook een beetje voorzichtig geweest met de kirsch.
Een tweede plaats was mijn deel.
Ik dacht dat na deze twee proeven we zowat op gelijke voet stonden. De bruidstaart zou dus de doorslag geven.
Ik had het iets anders aangepakt dan mijn medekandidaten. Geen stapeltaart maar vier losse taarten. Allemaal dezelfde basistaarten, maat toch anders afgewerkt. Er zat ook een verhaal achter. De vlinders als symbool voor de kriebels in de buik bij de eerste verliefdheid. Dan de gebroken kletskoppen, want soms gaat het in de relatie wat minder. Wit versierd met chocoladeplaatjes met hartjes, de liefde borrelt weer op. Bovenaan rood met vuurwerk in suiker.
We kregen vijf uur de tijd. Vijf uur van noeste arbeid en opperste concentratie. Vijf uur lijkt véél, maar vliegt zo voorbij. Ik was net op tijd klaar. Ik was zo opgelucht dat ik de opdracht had volbracht dat ik er echt emotioneel van werd. Zeker toen de ganse crew ons trakteerde op een warm applaus.
Dan was het wachten op de jurering. Spannend natuurlijk. De jury was vol lof over mijn taart. Veel verschillende technieken, een leuk verhaal…. Nu nog proeven. Eerst terug de stilte, dan nog een schepje proeven. Dan weet je het al, de smaken zitten goed. Ik kreeg echt lovende woorden.
Toen ik me omdraaide om terug naar mijn plaats te gaan besefte ik dat ik het er eigenlijk wel heel goed van af had gebracht. Misschien was ik zelfs niet kansloos.
Het wachten op de beslissing van de jury was dan ook eindeloos. We mochten onze taarten presenteren aan onze meegekomen familie en vrienden. Het deed echt deugd om iedereen te zien.
Dan werden we opgeroepen om het resultaat te aanhoren. Om de spanning nog wat op te drijven wou de regisseur verschillende camerastandpunten uittesten.
Met trillende benen stonden we met ons drietjes op het verdict te wachten. Ik zag Wim iedereen in de ogen kijken. De winnaar van Bake Off Vlaanderen is…. Hans!!!!!!!
Ongelofelijk, ik win de Bake Off. Er aan begonnen voor de ervaring, voor het plezier, om het eens mee te maken. En nu mag ik met de titel naar huis.
Dit moet ik toch eventjes laten bezinken.
Hans