Dit moest een beetje mijn week worden. Brood, maar ook klassieke taarten zijn toch wel een beetje mijn ding. Ik diepte mijn oud recept voor bananentaart uit mijn archief. Voor het spektakelstuk zou ik mijn wereldberoemde chocoladetaart op tafel zetten.
Vol zelfvertrouwen trok ik dan ook naar de tent.
De bananentaart is eigenlijk ook een eenvoudig recept: zanddeeg blind bakken. Een vulling van crème patissière, opgeklopte room en witte chocolade. Afgewerkt met schijfjes banaan en een laagje afdekgelei. Ook simpele dingen kunnen verkeerd gaan. De afdekgelei wou om één of andere reden maar niet echt stollen. Hierdoor kwamen de schijfjes banaan wat bloot te staan aan de lucht en verloren ze toch een beetje van hun frisheid. De jury vond de smaak dan weer heel lekker. Een eenvoudig maar lekker taartje.
Als technische opdracht was er de fraisier. Blijkbaar voor de meeste van mijn collega’s onbekend. Gelukkig voor hen konden ze links en rechts wat rondkijken en stelen met de ogen. Ik wist wat een fraisier was. Vooral het typische uitzicht met halve aardbeien tegen de rand stond me duidelijk voor ogen. Ik zag de opdracht volledig zitten. Te veel zelfvertrouwen is ook niet goed natuurlijk. Iedereen weet dat je bij het maken van pudding het geheel goed moet laten doorkoken. De pudding moet een aantal keer goed “ploffen”. Waarom ik dit deze keer niet heb laten gebeuren is mij een raadsel. Resultaat: Herman stelde onmiddellijk een bloemige smaak vast. Stom van mij.
Voor de slotproef had ik mijn chocoladetaart met een cremeux van passievrucht voorzien. Dit was ook de taart waarmee ik één van de selectieproeven had doorstaan.
Ik zou de jury hier dus efkes van hun voetstuk blazen. Een chocolade amandelbiscuit met daarop een krokantje van melkchocolade, feuilletine en praliné. Dan chocolademousse met een schijf cremeux van passie. Overgoten met een ganache en afgewerkt met chocoladeplaatjes en tot slot, versierd met een strik in twee kleuren chocolade. Ook vandaag sloeg de vloek van de tent toe. Toen ik mijn taart uit de koelkast nam om de chocoladeplaatjes aan te brengen zag ik de bui al hangen. Ze was onvoldoende opgesteven. Was er iets mis met de gelatine? Hoe langer de taart er stond hoe meer ze in mekaar zakte. Ten onder gaan met mijn favoriete taart. Een schande!
De jury zag natuurlijk onmiddellijk dat er iets mis was. Ze proefden…, nog een hap… en nog een hap. Ijzige stilte. En dan toch een beetje verlossing. Een OEPS-taart die wel lekker was!
De bekendmaking van het resultaat was dan ook héél spannend. Ik was er niet echt gerust in. Een hele opluchting dat ik niet mijn naam hoorde. Alhoewel. Dirk was een beetje mijn buddy, het deed me wel iets dat hij eruit moest.
Beste taartenbakker van de week werd Hannelore. Terecht!
Volgende week is er de ontbijtweek.
Jij kijkt toch ook?
Hans